Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΑΠΡΙΛΗ

Θεατρικό μονόπρακτο του Δ.Π.'Οθωνα, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, λίγες μέρες πριν τη νέα χρονιά.




"Aυτό το μονόπρακτο γράφτηκε με αφορμή μια είδηση που άκουσα πριν ένα χρόνο περίπου στο ελληνικό ραδιόφωνο και που τη βρήκα και στο internet, αφού είχα αρχίσει να γράφω.
Το αφιερώνω στον πατέρα πλανόδιο μουσικό, το γιο του μίμο και τον άλλο μετανάστη συλλέκτη τσίγκινων κουτιών, που γνώρισα κάποιο ανοιξιάτικο απόγευμα στο σιδηροδρομικό σταθμό του Göteborg. "

Δ.Π.Όθωνας


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4 ΑΠΡΙΛΗ

( θεατρικό μονόπρακτο )


Πρόσωπα
Πατέρας - μετανάστης ( μάλλον ρουμάνος ), 45άρης, ευγενικός, κουρασμένος. Είναι πλανόδιος μουσικός
Μητέρα- μετανάστις, 40άρα, όμορφη γυναίκα
Κόρη ( Ιωάννα ) – 15άρα κοπέλα, παίζει τσέλο
Γιος ( Στεφάν ) – 18άρης, καλλιτέχνης του δρόμου
Γιούρι – μετανάστης ,50άρης, πλανόδιος μουσικός, φίλος του Πατέρα


(Ανοιξιάτικο σούρουπο. Στη σκηνή φωτίζεται μια γέφυρα: η γέφυρα πάνω από τη σιδηροδρομική γραμμή. Ακούγεται το τρένο που πλησιάζει.
Από δεξιά, ανεβαίνει τη γέφυρα ο Πατέρας με βήμα αποφασισμένο. Φορά παλιομοδίτικα μπαλωμένα σκούρα ρούχα ( σίγουρα σακάκι ). Έχει κρεμασμένη χιαστί στην πλάτη του μια κιθάρα. Φτάνει στο κέντρο της γέφυρας, το τρένο είναι ήδη από κάτω. Ο άντρας κοιτάζει γύρω, καβαλάει με το ένα πόδι το πεζούλι, είναι έτοιμος να πέσει - διστάζει – το τρένο απομακρύνεται. Μένει για λίγα δευτερόλεπτα ακίνητος, τραβιέται και ακουμπά στο πίσω πεζούλι με πρόσωπο στο θεατή. Σκέφτεται. Παραμένει φωτισμένος. Ακούγεται σαν κάποιος να παίζει τσέλο )

(Φωτίζεται μπροστά και δεξιά η σκηνή : ένα μικρό δωμάτιο σε γερασμένη πολυκατοικία της πρωτεύουσας. Κάποιο μπόγοι και στρωσίδια, χαρτόκουτα, ένας σπασμένος καθρέφτης, ρούχα απλωμένα για στέγνωμα, ημίφως. Η Ιωάννα παίζει τσέλο καθισμένη σε κασόνι.
Εικόνα: γέφυρα - δωμάτιο )

( Ο Πατέρας κατεβαίνει τρέχοντας τη γέφυρα και μπαίνει στο δωμάτιο. Κοντοστέκεται. Παίρνει ένα μπουκάλι φτηνό αλκοόλ, σερβίρεται ευγενικά, κάθεται σε ένα κασόνι και ακούει με προσοχή την Ιωάννα που παίζει για λίγο ακόμα. Παύση )

Πατέρας : ( χειροκροτώντας ελαφρά, χαμογελώντας νοσταλγικά )
Αν σε άκουγε η κυρία Άννα σίγουρα θα ήταν
ευτυχισμένη !
Ιωάννα :… Η καλή μου η δασκάλα !

(Παύση )

Ιωάννα: Χθες βράδυ την είδα στον ύπνο μου…ήταν σκυμμένη στο πιάνο, όπως πάντα, και εγώ όρθια δίπλα της τη βοηθούσα, άλλαζα τις παρτιτούρες….και αυτή χαμογελούσε….. και η μητέρα έπαιζε στο άλλο πιάνο….. στο μαύρο το γερμανικό….θυμάσαι ;
Πατέρας : (βυθισμένος στις σκέψεις του )Τι να θυμάμαι ;



( Μπαίνει η μητέρα. Κρατά μια πλαστική διάφανη μεγάλη σακούλα με άδεια κουτάκια αναψυκτικών και 3 μπουκέτα λουλούδια. Αφήνει προσεχτικά τα λουλούδια πάνω σε ένα χαρτοκιβώτιο )

Μητέρα: Καλησπέρα…
Πατέρας: Καλησπέρα Τάνια… ( δεν την κοιτάζει )

Ιωάννα : Καλησπέρα μητέρα…
( με χαρά – δείχνει τα μπουκέτα ) ….μόνο τρία σου έμειναν !

(Η μητέρα στρώνει τραπέζι στις υπάρχουσες συνθήκες )

( Παύση )

Μητέρα: ( προς τον Πατέρα ) Ο Στεφάν άργησε…. Δεν ήσασταν μαζί ;

Πατέρας: Έμεινε στον κεντρικό πεζόδρομο…
Είχε κόσμο και …
..και έμεινε…
Μητέρα: Σήμερα θα συναντούσες τον Γιούρι, να σου πει για τις
άδειες παραμονής…
…είχε πει θα ρωτούσε και για μας στην υπηρεσία
μεταναστών...

( παύση)

…παραλίγο να με σταματήσει ένας αστυνομικός πριν μπω
στο μετρό…
..σταμάτησε όμως κάποιους νέγρους που κρατούσαν
μεγάλες πλαστικές σακούλες….
………………………………………………..
…συνάντησες τελικά τον Γιούρι ;
…τι σου είπε ;

( Ακούγεται ο ερχομός του τρένου. Μόνο ο άντρας το ακούει : τινάζεται όρθιος και τρέχει προς τη γέφυρα. Τα φώτα στο δωμάτιο σβήνουν. Ο άντρας καβαλά το πεζούλι, το τρένο είναι από κάτω, διστάζει, τραβιέται.
Ακούγεται η βουή του κεντρικού πεζόδρομου της πόλης και φωτίζεται ο Στεφάν αριστερά στη σκηνή.
Είναι ντυμένος Αρλεκίνος και δουλεύει σα μίμος πάνω σε ένα κασόνι, γνέφοντας με χαρακτηριστικές κινήσεις σε υποτιθέμενους πελάτες που πετούν περνώντας κάποιο κέρμα.
Ο άντρας τρέχει προς εκεί. Στέκεται δίπλα στο Στεφάν και παίζει κάποια ταραντέλα. Γνέφουν ταυτόχρονα « ευχαριστώ » σε υποτιθέμενους
« περαστικούς πελάτες » και συζητούν ανέκφραστα προσπαθώντας να μην επηρεαστεί το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα λόγω της συζήτησης. )

Πατέρας: Δεν κρυώνεις ;
Στεφάν: ( Γνέφει αρνητικά )
Πατέρας: Έφαγες τίποτα;
Στεφάν: ( Γνέφει αρνητικά )

( Ο πατέρας κάνει να βγάλει κάτι από την τσέπη του. Ο Στεφάν γνέφει αρνητικά )

Πατέρας: Έχει κόσμο σήμερα….. ε;
Παρασκευή βλέπεις…
Βάζουν όλοι τα καλά τους και βγαίνουν βόλτα.
Όπως και εμείς τότε…
Θυμάσαι ;….

...μήπως φάνηκε ο Γιούρι ;…

… θα έχει νέα για τις άδειες παραμονής…

….αυτό να γίνει… και μετά… ε;
…και μετά θα τακτοποιηθούμε…!
..ε;

Στεφάν: ( Γνέφει ναι )

( παύση )

Πατέρας: Ο κλόουν ο Πολωνός που είναι ;
Λες να αρρώστησε ;
Δεν ήρθε σήμερα …

Στεφάν: ( Σταυρώνει τους καρπούς των χεριών του, εννοώντας
χειροπέδες )

Πατέρας: ( Ταραγμένος )
Πότε;
Σήμερα ;
Και συ ;
Έτρεξες ;

( Ακούγεται ο ερχομός του τρένου. Ο άντρας συντονίζεται κρεμά την κιθάρα στην πλάτη και τρέχει προς τη γέφυρα. Σκοτάδι στο Στεφάν.
Ο άντρας καβαλά το πεζούλι, το τρένο είναι από κάτω. Ο άντρας διστάζει, τραβιέται. Στέκεται.
Ακούγεται το φουγάρο ενός πλοίου, η θάλασσα, οι γλάροι. Φωτίζεται μπροστά το κέντρο της σκηνής: σε ένα ντοκ κάθεται ο Γιούρι και καπνίζει. Έχει κρεμασμένο στους ώμους του το ακορντεόν.
Ο πατέρας τρέχει προς εκεί.)

Πατέρας: Συγνώμη που άργησα… ( κάθεται στο δίπλα ντοκ )

Γιούρι: Γειά …

( Ο Γιούρι προσφέρει φτηνό τσιγάρο, ο πατέρας παίρνει. Ανάβει, καπνίζουν )

Γιούρι : Θα φύγω για την δίπλα χώρα…..
…δε με σηκώνει το κλίμα εδώ…
…και στην εκκλησία που κοιμάμαι δεν πάει άλλο…
…θα φύγω για την δίπλα χώρα…
…θα περάσω από τα βουνά… νύχτα…
…θα περάσω τα σύνορα νύχτα και θα πάω στη δίπλα
χώρα…
Πατέρας: Πάλι τα ίδια ;
Δεν τα είπαμε αυτά;
Σε λίγες μέρες θα έχεις την άδεια παραμονής και
όλα θα φτιάξουν…
θα βγαίνεις στο δρόμο χωρίς να φοβάσαι...
…και συ και όλοι μας…
Γιούρι : Δε θα μου δώσουν άδεια παραμονής..
Ρώτησα…
Δε θα μου δώσουν οι μπάσταρδοι…
Πατέρας:Ρώτησες ;
Ρώτησες και για μας ;
Είχες πει θα ρωτούσες και για μας…
Ε;
Γιούρι : Ρώτησα
Πατέρας: Και;
Γιούρι : Ούτε σε σας θα δώσουν…
Σε κανένα δε θα δώσουν οι μπάσταρδοι αυτή τη χρονιά…
Και όποιον πετυχαίνουν στο δρόμο χωρίς άδεια θα τον
στέλνουν πίσω…
Μόνο κίτρινο αστέρι στο πέτο δε μας κρέμασαν ακόμα οι
οι μπάσταρδοι…
Πατέρας: Σε κανένα δε θα δώσουν… ( ; )
Γιούρι : Θα δώσουν είπαν στα μέλη οικογένειας της οποίας ο
πατέρας έχει πεθάνει, για κάποιο λόγο, σε τούτη δω τη
χώρα – μόνο αυτοί δικαιούνται….

( ο πατέρας ταράσσεται )

…οι υπόλοιποι κρυφτό και απέλαση….

( παύση )

…μπρος θάλασσα και πίσω θάλασσα…
…και ΄χει βγάλει αέρα…

( Ο Γιούρι παίζει μια λυπητερή μελωδία στο ακορντεόν. H ματιά του πατέρα καρφωμένη στον ορίζοντα.
Σε λίγο ακούγεται το τρένο που πλησιάζει. Ο πατέρας σηκώνεται, στέκεται και τρέχει προς τη γέφυρα.
Ο Γιούρι στο σκοτάδι.
Ο άντρας καβαλά το πεζούλι, το τρένο είναι από κάτω, σκοτάδι στη γέφυρα και ταυτόχρονα ηχητικό - φωτιστικό μιξάρισμα:
αριστερά φωτίζεται ο Στεφάν πάνω στο κασόνι ντυμένος Αρλεκίνος ενώ ακούγεται το τσέλο που παίζει δίπλα του καθισμένη σε αναποδογυρισμένο κασόνι η Ιωάννα. )
τέλος

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Δον Κιχώτης

Χθες το βράδυ γύρισε σπίτι από την πρόβα. Ξέρεις, εδώ και λίγο καιρό ετοιμάζουνε τον Δον Κιχώτη. Στο δρόμο ο αέρας μύριζε θάνατο και δακρυγόνα. Κάποια παιδιά έτρεχαν στα στενά της πόλης και άναβαν φωτιές. Πριν κοιμηθεί χάζεψε λίγο στην τηλεόραση: κάμποσοι καλοντυμένοι κυρίοι και κυρίες φώναζαν διαρκώς και από τα μάτια τους έτρεχαν δάκρυα ψεύτικα. Αποκοιμήθηκε και τον επισκέφτηκε στον ύπνο του κάποιος Δον Κιχώτης γεννημένος στην Αργεντινή.Εγραφε ένα γράμμα στους γονείς του.






Αγαπημένα μου γερόντια,

Νιώθω και πάλι κάτω από τις φτέρνες μου το ανεβοκατέβασμα των πλευρών του Ροσινάντε (1). Ρίχνομαι πάλι στους δρόμους με την ασπίδα μου στα χέρια.
Σας έγραψα κι ένα άλλο αποχαιρετιστήριο γράμμα, πάνε τώρα δέκα χρόνια από τότε. Καθώς θυμάμαι, λυπόμουν που δεν ήμουν καλύτερος στρατιώτης και καλύτερος γιατρός. Το τελευταίο δεν με ενδιαφέρει πια, μα στρατιώτης δεν είμαι τόσο κακός.
Ουσιαστικά, τίποτε δεν έχει αλλάξει, εκτός από το ότι είμαι πολύ περισσότερο συνειδητοποιημένος. Ο μαρξισμός μου έχει βαθιές ρίζες και έχει εξαγνισθεί. Πιστεύω στην ένοπλη πάλη σαν μοναδκή λύση για τους λαούς που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους και είμαι συνεπής με τις πεποιθήσεις μου. Πολλοί θα με πουν τυχοδιώκτη και είμαι, μόνο που είμαι άλλου είδους τυχοδιώκτης, ένας από εκείνους που προβάλλουν τα στήθη τους για να αποδείξουν τις αλήθειες τους.
Ίσως αυτό το γράμμα να είναι και το τελευταίο. Δεν το αναζητώ. Βρίσκεται, όμως, μέσα στον λογικό υπολογισμό των πιθανοτήτων. Αν γίνει έτσι, σας στέλνω τον τελευταίο μου χαιρετισμό.
Σας αγάπησα πολύ, μόνο που δεν ήξερα να εκφράζω την τρυφεράδα μου. Είμαι υπερβολικά αυστηρός στις πράξεις μου και πιστεύω ότι μερικές φορές δεν με καταλάβατε. Δεν ήταν εύκολο να με καταλάβετε, παρ΄ όλα αυτά πιστέψτε με. Μόνο σήμερα.
Τώρα, μια θέληση που σφυρηλάτησα με χαρά καλλιτέχνη θα στηρίξει κάποια αδύναμα πόδια και κάποια κατάκοπα πνευμόνια, θα το κάνω.
Να θυμάστε πού και πού αυτόν το μικρό κοντοτιέρο (2) του εικοστού αιώνα. Φιλιά στη Σέλια, τον Ρομπέρτο, τους Χουάν Μαρτίν και Πατοτίν, την Μπεατρίς, σε όλους.
Ένα μεγάλο αγκάλιασμα για σας, από τον άσωτο και πεισματάρη γιο σας,

Ερνέστο


Ξύπνησε ιδρωμένος και έτρεξε να βρει εκείνα τα στεναχωρημένα παιδιά.

1. Ροσινάντε: Το άλογο του Δον Κιχώτη
2. condotiero: Επικεφαλής στρατιωτικής ομάδας που εκστράτευε σε διάφορες περιοχές και χώρες στον μεσαίωνα

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Δον Κιχώτης


Οι πρόβες για τον Δον Κιχώτη συνεχίζονται και εμείς επανερχόμαστε μ' ένα ποίημα του γεννημένου στο Δερβένι Κορινθίας ποιητή, Ρώμου Φιλύρα. Ο πίνακας ζωγραφικής είναι του Ρώσου εικαστικού Geli Korzhev.

Ο ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ

Στον αιώνα λαμποκοπά ή μορφή σου
κι ο καγχασμός σου στο Κενό αντηχάει,
κράνος και τελαμώνες η στολή σου,
μια ειρωνεία και σ' ό,τι ξεψυχάει.

Ούτ' η ψυχή σου ξέρει την υφή σου
κι είσαι το αίνιγμα άλυτο που πάει
σε φαντασίωση, που νέα γεννάει
από το Σάντσο, το συγκρατητή σου.

Στοχαστικής μιας ασκεψίας εικόνα,
αλλόκοτης συνήθειας μεγαλείο
δεν έλυσες και μες στο πανδοχείο

της περικεφαλαίας σου τον τελαμώνα,
παράδοξης απλότητας στοιχείο
και λογισμού συνθέτουν κολοφώνα.

ΡΩΜΟΣ ΦΙΛΥΡΑΣ

Υ.Γ. Σε αυτή την κοινωνία που σκοτώνει εν ψυχρώ τα παιδιά της, τελικά δεν πρόκειται για ανεμόμυλους παρά για τερατόμορφους γίγαντες.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

3η Θεατρική Συνάντηση στην Παραμυθιά


Ο θίασός μας θα ταξιδέψει για ακόμη μια φορά στη φιλόξενη Πραμυθιά Θεσπρωτίας, καλεσμένος της ΘΕΑΤΟ και θα παρουσιάσει την κωμωδία του Βασίλη Κωστάρα " Με αριθμό πρωτοκόλλου ".
Η
ΘΕΑΤΟ ως γνήσιος εραστής της τέχνης του θεάτρου ( και όχι μόνο ) οργανώνει την 3η θεατρική συνάντηση που είναι αφιερωμένη στην κωμωδία .

το πρόγραμμα

Παρασκευή 21-11-08: από την θεατρική ομάδα Δήμου Σφακιωτών Λευκάδας παρουσιάζεται το έργο « Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός » των Ρέππα - Παπαθανασίου

Σάββατο 22-11-08 : από την Θ.Ε.Α.Τ.Ο «Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων » των Μουρσελά – Βάλλενταϊν - Λάσκαρη

Κυριακή 23-11-08 : από το Κορινθιακό Θέατρο «Β. Ρώτας» παρουσιάζεται το έργο «Με αριθμό πρωτοκόλλου » του Β. Κωστάρα

Αίθουσα πολλαπλών χρήσεων Δήμου Παραμυθιάς (Ώρα έναρξης: 20.30)



Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Βιβλιοπαρουσίαση - «Ο Βασίλης Ρώτας και το έργο του για παιδιά και εφήβους», Θανάση Καραγιάννη, ( Σύγχρονη Εποχή )


Στις 22 Νοέμβρη θα παρουσιαστεί στην πόλη μας η έκδοση της μελέτης του Θανάση Καραγιάννη «Ο Βασίλης Ρώτας και το έργο του για παιδιά και εφήβους». ( Σύγχρονη Εποχή )
Πρόκειται για την διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, του δάσκαλου - ερευνητή Θανάση Καραγιάννη ο οποίος περίπου μια τριακονταετία ασχολείται με την παρουσίαση-κριτική βιβλίων, τη μελέτη -ιδίως της Παιδικής Λογοτεχνίας-, την αρθρογραφία, τη δοκιμιογραφία, τη δημοσιογραφία. Ο Θανάσης Καραγιάννης έχει επιμεληθεί αφιερωμάτων σε περιοδικά για την Παιδική Λογοτεχνία και την εκπαίδευση, με τα εξής θέματα: "Τα παιδικά βιβλία και οι συγγραφείς τους", "Μελέτη - κριτική και Παιδική Λογοτεχνία", "Θρησκειολογία ή θρησκευτικά στα σχολεία;", "για τον Παιδαγωγό Μίλτο Κουντουρά", "για το έργο του Βασίλη Ρώτα".

Το Κ.Θ.Β.Ρ. θα παρουσιάσει τα θεατρικά μονόπρακτα:
"Ο Πασάς μαθαίνει στον Καραγκιόζη τι εστί Πατρίς "
και " Ο Καρδούλας και ο Λύκος ", του Β.Ρώτα.




2 αποσπάσματα από τη μελέτη του Θ. Καραγιάννη:

«(...) Αρκετά ποιήματα του Ρώτα είναι αφιερωμένα στη θυσία επώνυμων αγωνιστών, όπως το ποίημα "Ηλέχτρα", κατάλληλο για εφήβους και νέους (ιδιαίτερα για μαθητές Λυκείου), που είναι αφιερωμένο στη θυσία της ηρωίδας της Εθνικής Αντίστασης, Ηλέκτρας Αποστόλου (...) Ο ποιητής χωρίζει το ποίημα σε πέντε ενότητες: Στις α΄ και β΄ ενότητες ο ποιητής, για να δείξει το μέγεθος και την αξία της ηρωίδας, την αντιπαραθέτει στον εαυτό του, τον οποίο χαρακτηρίζει συμβολικά "καθρέφτη", ο οποίος στην ουσία δε διαθέτει δική του οντότητα, παρά μόνο είναι ένα είδωλο που δείχνει τον άλλο κόσμο, είναι ένας ψεύτης κι ένα ετερόφωτο ανύπαρκτο, ουσιαστικά, ον. Είναι ένας τρόπος, ποιητική αδεία, για να φανεί η διαφορά και η απόσταση ανάμεσα σε έναν ήρωα πατριώτη και σε έναν προδότη. Στις γ΄ και δ΄ ενότητες η ίδια η ηρωίδα περιγράφει με παραστατικό τρόπο τα βασανιστήρια που υπέστη από τους δήμιους κατακτητές, από τους τυράννους, τους μπόγιες, τους απάνθρωπους, τους αιματοβαμμένους βασανιστές. Η ηρωίδα απορεί για το πώς όλα αυτά μπορούν να τα κάνουν άνθρωποι: "Και τώρα οι δυο μας,/ Ηλέχτρα./ Εμείς οι δυο/ κλεισμένοι εδώ,/ να η ζωή κι ο κόσμος./ Σε λεν Ηλέχτρα,/ με λεν Καθρέφτη./ Εσύ 'σαι φως/ κι εγώ σκοτάδι/ και σε σβήνω./ Εσύ 'σαι θάρρος/ κι εγώ 'μαι φόβος/ και σε χτυπάω./ Εσύ 'σαι ελπίδα/ κι εγώ 'μαι αγκούσα/ και σε δαγκώνω./ Εσύ η χαρά/ κι εγώ 'μαι η θλίψη/ και σε πατάω./ Εσύ ομορφιά/ κι εγώ η ασκήμια/ και σε στραβώνω./ Εσύ 'σαι η αγνότη/ κι εγώ 'μαι ασέλγεια/ και σε μολέβω./ Εσύ τιμή/ κι εγώ ντροπή/ και σε λερώνω./ - Ανόητε δούλε,/ δεν ξέρεις τι 'σαι,/ ούτε τι κάνεις:/ το σκοτάδι δεν μπορεί/ να σβήσει το φως" (...)».


«(...) Στο ποίημα "Αποχωρισμός", κατάλληλο για εφήβους, εικονοποιείται ποιητικά ο αποχωρισμός μεταξύ των συναγωνιστών, μετά τη λήξη του πολέμου. Είναι βαθιά ριζωμένο μέσα τους το χρέος που επιτέλεσαν για τη λευτεριά της πατρίδας, ένα χρέος που έφτασε για πολλούς ως τα όρια της θυσίας. Η συντροφικότητα που απέκτησαν στις ώρες του Αγώνα, υπόσχονται να μην τους εγκαταλείψει ποτέ και δηλώνουν πολύ συγκινημένοι κατά την ώρα αυτή του χωρισμού: "Το χρέος που μας είχε ενώσει/ τώρα μας θέλει άλλον αλλού,/ τι κι αν χωρίζουμε; Ενωμένοι/ θα 'μαστε πάντα και παντού./ Δάκρυ θολώνει τις ματιές μας/ πνίγει τα στήθια μας λυγμός,/ τόσο μας έδεσε η θυσία / που μας πονάει ο χωρισμός". (...) Στο ποίημα "Εχετε γεια ψηλά βουνά", κατάλληλο για παιδιά και εφήβους, ο ποιητής ακολουθώντας τη μορφή του δημοτικού μας τραγουδιού, μας δίνει το κλίμα του αγώνα των δυνάμεων του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ), στην περίοδο της Κατοχής, δηλαδή του στρατιωτικού σκέλους του ΕΑΜ. Ο ποιητής απευθύνεται προς τα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας, όπου εκεί ζούσαν και μετακινούνταν με μεγαλύτερη ασφάλεια οι αντάρτες πριν και μετά τα σαμποτάζ που πραγματοποιούσαν ενάντια στον κατακτητή. Οπως ο λαϊκός τραγουδιστής του δημοτικού μας κλέφτικου τραγουδιού, έτσι κι ο Ρώτας, "θέλει" τα βουνά να τον εμπνέουν και να του συμπαραστέκονται στον ένοπλο απελευθερωτικό του αγώνα ενάντια στους ξένους κατακτητές. Ο πόλεμος τελειώνει. Ο Ρώτας, όμως, νιώθει την υποχρέωση να αποχαιρετήσει τα βουνά που στάθηκαν πιστοί φίλοι και "συναγωνιστές" του και να τους πει και τα όνειρά του για την ειρηνική και λεύτερη, πια, ζωή τους. Σε αυτά αφήνει τα ιερά όπλα του αγώνα, γιατί ξέρει ότι αυτά δε θα τον προδώσουν, διότι, απλούστατα, αυτά δε διαθέτουν δόλο. Και ο ποιητής συνεχίζει με τις βάσιμες ανησυχίες του για τη μελλοντική δράση των ντόπιων φασιστών ενάντια στη δημοκρατία και στα λαϊκά συμφέροντα του λαού μας: "κι αν ψόφησε ο φασισμός ζουν όμως οι φασίστες / που χίλια δυο στοχάζονται και χίλια δυο πασκίζουν / για να μας ξαναβάλουνε στη ζεύγλαν αποκάτω. / Ε τώρα θέλει προσοχή να μη μας ξεπουλήσουν / γιατί είν' αυτοί παμπόνηροι, πολλά τερτίπια ξέρουν / και ρίχνουνε το δόλωμα, το χρήμα, το ταγήνι, / και παζαρεύουν τις ψυχές μ' αλεύρι και κονσέρβα / με λίρα στρογγυλούτσικη, χρυσήν όπου γυαλίζει / ω να σε βάλουν στον ζυγό απ' όπου πια δε βγαίνεις. / Ολοζωής για χάρη τους σκυφτός θα καματεύεις / κι αυτή τη λίρα τη χρυσή θα την ξεράσεις αίμα (...)". Το ποίημα ανήκει και στην κατηγορία ποιημάτων "Κοινωνικά"».

Σάββατο 22 Νοέμβρη - ώρα 7μ.μ.
Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Κορινθίων

Οργάνωση:
Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Κορινθίων, Σύλλογος Δασκάλων Νομού Κορινθίας, Σύμβολοι Δημοτικής Εκπαίδευσης Κορινθίας,Κορινθιακό Θέατρο " Βασίλης Ρώτας ".



Τέλος, να μοιραστούμε μαζί σου φίλε θεατή την αίσθησή μας, ότι ο Νοέμβρης είναι ένας μήνας της Άνοιξης.

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

Δον Κιχώτης



Ο " Δον Κιχώτης " του Μιγκέλ ντε Θερβάντες Σααβέδρα, σε διασκευή του Μιχάλη Χατζάκη είναι η καινούργια παραγωγή που ετοιμάζει το Κ.Θ.Β.Ρ.
σε σκηνοθεσία Παύλου Καράγιωργα.

Ιδιέταιρα χαρούμενοι που θα συνταξιδέψουμε με τον γενναιότερο ιππότη όλων τον εποχών, Αλόνσο Κιχάνο, παραθέτουμε το έργο του Geli Korzhev " Don Quixote's Doubt 1994 " καθώς και το ακόλουθο ποίημα του Κώστα Ουράνη που δημοσιεύτηκε στον ΝΟΥΜΑ τον Ιούνιο του 1920.


ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ

Ατσάλινος και σοβαρός απάνω στ' αχαμνό του
το άλογο, του Θερβαντές ο ήρωας περνάει,
και πίσω του, στο στωικό γαϊδούρι του καβάλα,
ο ιπποκόμος του ο χοντρός αγάλια ακολουθάει.

Αιώνες που ξεκίνησε κι αιώνες που διαβαίνει,
με σφραγισμένα επίσημα, ερμητικά τα χείλια
και με τα μάτια εκστατικά, το χέρι στο κοντάρι,
πηγαίνοντας στα γαλανά της Χίμαιρας βασίλεια.

Στο πέρασμα τ’ ατσάλινου του σκιάχτρου από τις στράτες
του κόσμου, τις πολύβοες, οι άνθρωποι γυρνάνε,
τον δείχνει ο ένας τ’ αλλουνού κι ειρωνικά γελάνε...

Ω ποιητή! στο διάβα σου παρόμοια οι κοινοί
ανθρώποι χασκαρίζουνε. Ασε τους να γελάνε:
οι Δον Κιχώτες παν μπροστά - κι οι Σάντσοι ακολουθάνε.


Υ.Γ. 1. Το ταξίδι μας μόλις άρχισε!
2. Η διανομή των κύριων ρόλων θα γίνει την Πέμπτη 30 Οκτώβρη
3. Απευθύνουμε ανοιχτή πρόσκληση σε όποιον θέλει να λάβει μέρος στην ετοιμασία της παράστασης. Τα πόστα από τα οποία μπορεί κάποιος να βοηθήσει πολλά και διάφορα. Στείλτε mail και τα λέμε από ,
κοντά εσείς, εμείς, ο Σάντσο, η Δουλτσινέα....( και κάμποσοι ακόμα ).

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

ΤΟ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟ ΘΕΑΤΡΟ « ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΩΤΑΣ»

Eισήγηση του Παύλου Καράγιωργα στο Διεθνές Συνέδριο με θέμα: «ΚΟΡΙΝΘΟΣ Η ΑΙΩΝΙΑ ΠΟΛΗ» που οργάνωσε στις 27 Σεπτέμβρη 2008, στο Δημοτικό Θέατρο Κορίνθου, η Εταιρεία Πελοπονησιακών Σπουδών και ο Δήμος Κορινθίων.


Το Κορινθιακό Θέατρο «Βασίλης Ρώτας» είναι σύλλογος που λειτουργεί στην Κόρινθο επί τρεις δεκαετίες . Από την ίδρυσή του και τους στόχους του, είναι δεμένο με τη ζωή και τα οράματα της κορινθιακής κοινωνίας και τη γόνιμη συμμετοχή του στα πολιτιστικά πράγματα, με την προβολή αξιών και προβληματισμών ,πάντοτε μέσα από την θεατρική τέχνη.
Σκοπός αυτής της εισήγησης δεν είναι η απλή αναφορά σε μία θεατρική ομάδα μιας επαρχιακής πόλης. Ούτε να διορθώσει τα κακώς κείμενα στο χώρο της πολιτιστικής και ιδιαίτερα της θεατρικής δημιουργίας. Έρχεται να καταθέσει στο συνέδριο δεδομένα και εμπειρίες , ενέργειες , επιδιώξεις και αποτελέσματα, προς χρήση των ερευνητών. Δεδομένα αυθεντικά ,που καλύπτουν όλο το φάσμα μιας προσπάθειας από το ξεκίνημά της μέχρι την υλοποίησή της ,σε όλη την διαδικασία στόχων, σκοπών, μέσων και προβληματισμών και που φέρουν την σφραγίδα της αυτενέργειας και του προσωπικού βιώματος.

Πρέπει από την αρχή να τονιστεί, ότι για τα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου η λέξη ερασιτέχνης , δεν είχε, και συνεχίζει να μην έχει την ξεπεσμένη νεοελληνική έννοια του πρόχειρου, τυχαίου, πρόσκαιρου και περιστασιακού, αλλά την καθαρή αρχαιοελληνική έννοια του ατόμου που έχει «έραση» για την τέχνη, δηλαδή έρωτα, αγάπη για την τέχνη. Και φυσικά αυτή η αγάπη για την θεατρική τέχνη δεν ήρθε ξαφνικά και από μόνη της.

Ατέλειωτα χρόνια στην Κόρινθο περπατάμε πάνω στα σπασμένα μάρμαρα των αρχαίων εγκαταλελειμμένων και ανεκμετάλλευτων θεάτρων, ακούγοντας μέσα στην απόλυτη σιγή τον απόηχο της μουσικής που βγαίνει από τα χορικά των αρχαίων τραγωδιών. Επάνω στα σπασμένα αυτά μάρμαρα μάθαμε για τον Ορφέα, μιλήσαμε για τον Αρίωνα και την δουλειά του πάνω στον διθύραμβο. Ανάμεσα στα σπασμένα κιονόκρανα μάθαμε για τον κορινθιακό ρυθμό και τα παιδικά χρόνια του Οιδίποδα. Ύστερα διαβάσαμε τις τραγωδίες Μήδεια του Ευριπίδη και Μέλισσα του Καζαντζάκη που ο μύθος τους εξελίσσεται σ’ αυτό τον τόπο.

Tα παιδικά μάτια πολλών μελών του συλλόγου είδαν στις πλατείες τους πρόσφυγες, από την Μικρά Ασία, να τραγουδάνε τους καημούς και τις χαρές τους, ενώ στα χρόνια της κατοχής θαυμάσανε ερασιτέχνες θεατρίνους που μιλούσαν για ψωμί και λευτεριά. Από σπουδαίους καλλιτέχνες παρακολουθήσανε αργότερα την κωμωδία του Αριστοφάνη «Ειρήνη». Εκεί γελάσανε και ταυτόχρονα καταλάβανε την ομορφιά και την δύναμη του Θεάτρου. Έτσι αποκτήσανε τις πρώτες και αναγκαίες γνώσεις. Τότε ακριβώς γνωρίσανε τον συμπατριώτη μας ποιητή και αγωνιστή της λευτεριάς Βασίλη Ρώτα .Αυτός είπε ότι το Θέατρο είναι ο θρόνος του λαού.

Έτσι άρχισε η όμορφη περιπέτεια στο χώρο του θεάτρου. Έτσι άρχισε ένα πείραμα που αγαπήθηκε, κυνηγήθηκε, αλλά τελικά άντεξε στο χρόνο και για εκατοντάδες Κορίνθιους έχει γίνει σημείο αναφοράς για τη συμμετοχή τους στην ερασιτεχνική δημιουργία.

Δεκάδες θίασοι από τις βαλκανικές χώρες έλαβαν μέρος στη Βαλκανιάδα θεάτρου που για αρκετά χρόνια έγινε στην Κόρινθο. Και το φεστιβάλ θεάτρου που γίνεται κάθε Αύγουστο έχει κάνει την πόλη της Κορίνθου κέντρο του ερασιτεχνικού θεάτρου. Ταυτόχρονα όμως το Κορινθιακό Θέατρο « Βασίλης Ρώτας» όλα αυτά τα χρόνια με παραστάσεις σε πολιτείες και χωριά, με Σεμινάρια Θεατρικής Παιδείας που οργανώνει κάθε χρόνο, όπου διδάσκουν κορυφαίοι άνθρωποι της τέχνης, με την συμμετοχή σε Φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό, έχει συμβάλει στη δημιουργία θεατρικού κοινού.
Όλοι αυτοί οι στόχοι και οι σχετικές πρωτοβουλίες δεν ήρθαν από μόνα τους , ούτε επιλέχτηκαν τυχαία. Για να έχει η προσπάθεια επιθυμητό και βιώσιμο αποτέλεσμα, υπήρξε έντονος και βαθύς προβληματισμός, που ξεκινούσε από το εξής δεδομένο:

Στη θεατρική παράσταση το «παίζω» και «παρακολουθώ» είναι στάδιο ενιαίας διαδικασίας. Αρχίζει και τελειώνει μπροστά στα μάτια του κοινού, αφού προηγήθηκε σε όλη τη διάρκεια του έργου η συγκινησιακή λειτουργία ανάμεσα σε καλλιτέχνες και θεατές. Υπάρχει συνεχής επικοινωνία και αμεσότητα που παραπέμπουν σε μυνήματα και διαλογισμούς καλώντας σε όλη τη διάρκεια του έργου τον θεατή να κοινωνήσει τα άχραντα μυστήρια της ζωής και του θανάτου.
Και για να εξασφαλίζεται όσο το δυνατόν περισσότερο αυτή η μέθεξη, χρειάζεται οι συντελεστές της παράστασης να είναι διαβασμένοι και οι θεατές να είναι " διψασμένοι".
Για τον λόγο ακριβώς αυτό κάθε χρόνο οργανώνονται Σεμινάρια Θεατρικής Παιδείας από το Κορινθιακό Θέατρο «Βασίλης Ρώτας» , όπου κορυφαίοι άνθρωποι του θεάτρου και της τέχνης διδάσκουν καταθέτοντας τις γνώσεις, την πείρα και τις προσωπικές τους θέσεις πάνω σε θέματα θεατρικής συγγραφής, σκηνοθεσίας ,χορογραφίας, μουσικής, σκηνογραφίας, και υποκριτικής τέχνης. Το δε ακροατήριο αποτελείται τόσο από μέλη του θιάσου όσο και του ευρύτερου θεατρόφιλου κοινού, που έρχονται να λάβουν μέρος στα εργαστήρια και να καταθέσουν και τις δικές τους θέσεις και απόψεις σε ένα επίπεδο ελεύθερου διάλογου, μέσα σε κλίμα ευφορίας και μέθεξης στον τομέα της θεατρικής τέχνης .
Για την ιστορία αναφέρουμε, ότι από τους πρώτους ανθρώπους του πνευματικού και θεατρικού χώρου που ανταποκρίθηκαν και έλαβαν μέρος στα Σεμινάρια Θεατρικής Παιδείας με εισηγήσεις τους ήταν: Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης που μίλησε για τη « Συγγραφή του θεατρικού έργου», ο Κώστας Γεωργουσόπουλος για τις « Ρίζες της Αρχαίας Τραγωδίας», ο Νίκος Πιέρος για το «Ιστορικό Δράμα», ο Φοίβος Ταξιάρχης για την «Ορθοφωνία», ο Δημήτρης Ποταμίτης για το « Παιδικό Θέατρο», ο Γιάννης Μαρκόπουλος για την « Μουσική στο Θέατρo
», ο Μουσικοσυνθέτης Νικηφόρος Ρώτας για τη μουσική που έγραψε για το έργο « Η δίκη της Νυρρεμβέργης», ο Κώστας Καζάκος για τον« Αυτοσχεδιασμό στο Θέατρο».




Στα χρόνια που πέρασαν ήρθαν στη Κόρινθο και μίλησαν, ο Νίκος Παπακωνσταντίνου για την « Ορθοφωνία στο Θέατρο» , ο Άγγελος Αντωνόπουλος για την « Σαιξπηρική Δημιουργία», ο Νότης Περγιάλης για την « Σκηνοθεσία στο Θέατρο », η Βούλα Δαμιανάκου για την « Μετάφραση του Σαιξπηρικκού λόγου », ο Γιώργος Μποτονάκης για το « Ψυχόδραμα », ο Γιώργος Χαραλαμπίδης για το « Λαϊκό Θέατρο», ο Βασίλης Μπογιουκλάκης για την « Υποκριτική Τέχνη », ο Ρένος Ρώτας για την « Σημασία της Συνεργασίας στο Θέατρο», ο Ιάκωβος Ψαράς για την «Τέχνη του ηθοποιού στο Θέατρο», ο Βασίλης Κολοβός για τον «Ρόλο του Καλλιτέχνη στη Διασφάλιση της Ειρήνης» , ο Στέφανος Ληναίος για το « Σύγχρονο Ελληνικό Θέατρο», η Ελένη Καλία για την « Ρητορική τέχνη στο Θέατρο», η Νέλλη Καρρά για το «Σώμα του Ηθοποιού στην Αρχαία Τραγωδία», ο Τάσος Ζωγράφος για την« Καταγωγή της Σκηνογραφίας στο Θέατρο και τον Κινηματογράφο», ο Γιάννης Φλερύ για την «Χορογραφία και την κηνισιολογία στο Θέατρο», ο Ρένος Ρώτας « Για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε στο χτίσιμο ενός ρόλου», η Μαρία Σκούπα για την « Ερμηνεία του ρόλου της Μήδειας στο Θέατρο», ο Γιάννης Μπάρτζης για τον «Μύθο της Μήδειας στην Αρχαία Κόρινθο», o Mιχάλης Ιερωνυμίδης « Με την ευκαιρία μια έκδοσης της Μήδειας», και πολλοί άλλοι που συνεχίζουν να έρχονται πάντα αφιλοκερδώς εκφράζοντας τον ενθουσιασμό τους για τη συμμετοχή των συμπολιτών μας σε ένα τέτοιο θεσμό.





Με τέτοιες πλούσιες εμπειρίες και δραστηριότητες το Κορινθιακό Θέατρο «Βασίλης Ρώτας» συνεχίζει την ανοδική του πορεία προς το κοινό, με μια σειρά θεατρικών έργων, Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, που παρουσιάζει τόσο στην Κόρινθο όσο και εκτός Κορίνθου.
Ιδιαίτερα απασχόλησε το γεγονός , ότι υπήρχαν άνθρωποι που δεν μπορούσαν να δουν θέατρο. Ήταν οι κάτοικοι των χωριών. Και αφού δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν να δουν θέατρο, έπρεπε το θέατρο να πάει κοντά τους .
Γιατί αυτός είναι ο Ρόλος του Θέατρου. Να φέρει την τέχνη στο ύψος του λαού. Έτσι δόθηκαν εκατοντάδες παραστάσεις σε πολιτείες και χωριά όχι μόνο της Κορινθίας και όχι μόνο από μια φορά σε κάθε χωριό, με καταπληκτική πράγματι προσέλευση και συμμετοχή των κατοίκων.
Ανάλογες είναι και οι παραστάσεις που δίνονται σε όλη την Ελλάδα, όπως στην Κρήτη, σε Δήμους της Αττικής, στη Σπάρτη στο Αίγιο, στα Καλάβρυτα, στην Αρκαδία, στην Αργολίδα, στη Σύρο, στη Σαλαμίνα, στην Καρδίτσα, στην Ορεστιάδα, στην Άρτα, στην Παραμυθιά Θεσπρωτίας και στην Ιθάκη. Όσο για τις περιοδείες στο εξωτερικό, δόθηκαν παραστάσεις στο Πλοέστι της Ρουμανίας, στο Μπλαγκόεβραντ, στη Γκότσε Νέλφε και στο Κίρτζιλη της Βουλγαρίας, στην Κικίντα της Γιουγκοσλαβίας, στο Φίερι την Λούσνια και το Αργυρόκαστρο της Αλβανίας, καθώς και στα Λύμπια και την Λάρνακα της Κύπρου.
Παράλληλα το Κορινθιακό Θέατρο «Βασίλης Ρώτας» καθιέρωσε στην Κόρινθο δύο θεσμούς που άφησαν εποχή στα θεατρικά δεδομένα της χώρας. Και πρώτα την Βαλκανιάδα θεάτρου, στην οποία μετείχαν κάθε χρόνο θεατρικά σχήματα ένα από κάθε Βαλκανική χώρα, Δηλαδή την Αλβανία, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία και Ελλάδα.


Ο θεσμός αυτός διήρκησε αρκετά χρόνια. Χαρακτηριστικό του ήταν ότι δεν υπήρχε διαγωνισμός με βραβεία, αλλά κάθε βράδυ μία χώρα παρουσίαζε την παράσταση της , ενώ την επόμενη ημέρα το πρωί γινόταν ανοιχτή συζήτηση και κριτική του έργου με τη συμμετοχή όλων των μελών των θιάσων. Μετείχαν δε στις συζητήσεις όχι μόνο μέλη των θιάσων, αλλά και άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης και κρατικοί λειτουργοί στον τομέα του πολιτισμού και ειδικότερα της θεατρικής δημιουργίας, από κάθε βαλκανική χώρα.

Ο άλλος θεσμός που καθιέρωσε το Κορινθιακό θέατρο «Βασίλης Ρώτας»είναι το Φεστιβάλ Θέατρου που γίνεται κάθε Αύγουστο στην Κόρινθο.


Φέτος έγινε από 2-10 Αυγούστου και έλαβαν μέρος 8 θίασοι από την Ελλάδα και ένας θίασος από την Κύπρο.
Οι θίασοι διαγωνίζονται με θεσπισμένα χρηματικά βραβεία για τις τρεις καλύτερες παραστάσεις, και τιμητικά βραβεία για τους συντελεστές και τους ηθοποιούς, Το φεστιβάλ αυτό τείνει να μετατραπεί σε πανελλήνιο θεατρικό προσκύνημα, ιδίως από την στιγμή που η Κόρινθος απόκτησε το καινούριο θέατρό της. Ένα υπαίθριο κυκλικό θέατρο , με θαυμάσια ακουστική , σφηνωμένο σε μια βραχώδη πλαγιά στα Όνεια όρη, στο Δ.Δ. Εξαμιλίων. Λόγω της ωραίας αμφιθεατρικής του μορφής και θέσης, την θαυμάσια ακουστική του και την πανοραμική θέα προς την πεδιάδα και τον Κορινθιακό, είναι πραγματικό προσκύνημα στο ναό της θεατρικής τέχνης , όχι μόνο για τους μετέχοντες θιάσους , αλλά και για τους θεατές, που ανηφορίζουν προς το θεατρικό χώρο σαν να ανέρχονται σε «Πανελλήνιο Ιερό» της αρχαιότητας . Είναι θεατές αποφασισμένοι να δουν Θέατρο, το οποίο δεν το βλέπουν σαν χόμπι ξενοιασιάς, ούτε δίωρο λησμονιάς , ούτε διάλειμμα στην καθημερινότητα, ούτε λύση εναλλακτική, αλλά σαν συμμετοχή στα δρώμενα, διάλογο με τη σκηνή και μέθεξη σε ανώτερους διαλογισμούς. Και στη δημιουργία τέτοιου κοινού συνέβαλε τα μέγιστα το Κορινθιακό θέατρο « Βασίλης Ρώτας» είτε με θεατρικές παραστάσεις, Σεμινάρια και Συνέδρια, είτε με συνεχείς « Παραστάσεις» προς τους αρμόδιους φορείς για την δημιουργία θεατρικών χώρων.
Φυσικά στο Φεστιβάλ της Κορίνθου το Κορινθιακό Θέατρο «Βασίλης Ρώτας», ως διοργανωτής , παίρνει μέρος εκτός διαγωνισμού. Μετέχει όμως διαγωνιζόμενο σε Πανελλήνια Φεστιβάλ άλλων πόλεων, όπου έχει πάρει διακρίσεις:
Στην Ιθάκη, στην Κικίντα Γιουγκοσλαβίας, στην Καρδίτσα, στην Ορεστιάδα και στον Δήμο Ζωγράφου Αττικής.

Για να γίνει κατανοητός ο ρυθμός δράσης του Συλλόγου αναφέρουμε τις δραστηριότητες στο χρόνο που ζούμε, συμμετέχοντες στις εορταστικές εκδηλώσεις για τα 150 χρόνια από την ίδρυση της νέας πόλης της Κορίνθου:
-Στις αρχές του χρόνου Παρουσίασε το έργο « Οι Παλαιστές » του Στρατή Καρρά. Ένα έργο που τον περασμένο χρόνο είχε παρουσιαστεί σε 16 πόλεις και χωριά. Έτσι φέτος το παρουσίασε τον Γενάρη στο Ναύπλιο και τον Μάρτη στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων.

-Στις 20 και21,του Φλεβάρη έγινε το Σεμινάριο Θεατρικής Παιδείας με θέμα :«Μήδεια» όπου έγιναν 5 εισηγήσεις, λειτούργησε θεατρικό εργαστήρι με θέμα « Το σώμα του Ηθοποιού στην Αρχαία Τραγωδία », όπου δίδαξε η ηθοποιός –σκηνοθέτης – καθηγήτρια της δραματικής σχολής « ΑΡΧΗ» Νέλλυ Καρρά και παρουσιάστηκαν από τον θίασο μας σε πρώτη εκτέλεση η μουσική και τα τραγούδια της τραγωδίας του Ευριπίδη «Μήδεια» σε μουσική σύνθεση της Γλυκερίας Μωραϊτάκη.




-Ακολούθησαν οι παραστάσεις του έργου «Μήδεια» του Ευριπίδη σε πολιτείες και χωριά: Ξυλόκαστρο, Κόρινθος, Καίσαρι, Λαύκα Συμφαλίας , Δήμος Ταύρου Αττικής, Πιτσά Ξυλοκάστρου, Νεμέα,Αγιονόρι Χιλιομοδίου, Ιεράπετρα Κρήτης. Και πάλι Κόρινθος, Λύμπια και Λάρνακα Κύπρου, Δήμος Ζωγράφου. Τον Οκτώβρη έχει προγραμματιστεί να παρουσιαστεί στον δήμο Ίλιου Αττικής.

-Ακόμη, φέτος παρουσίασε και την κωμωδία του Κορίνθιου συγγραφέα Βασίλη Κωστάρα «ΜΕ ΑΡΙΘΜΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ». Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε τον Μάη στην Κόρινθο και ακολούθησαν ακόμα δυο παραστάσεις στο Δημοτικό Θέατρο. Τον Ιούνη παρουσιάστηκε στις Φυλακές Κορίνθου ενώ στις Κυριακή 28 του Σεπτέμβρη θα παρουσιαστεί στο Ψάρι Στυμφαλίας και στις 25 του Οκτώβρη στην Νεμέα.




Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές η πορεία του Κορινθιακού Θεάτρου « Βασίλης Ρώτας».
Μια πορεία δύσκολη αλλά με συνεχή ανέλιξη κατά την οποία ανέβασε δεκάδες θεατρικά έργα, όπου συμμετείχαν σε όλη αυτή την διαδρομή εκατοντάδες ερασιτέχνες ηθοποιοί και άλλοι συντελεστές της θεατρικής τέχνης .

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε ακόμα και στην παρουσία στη πόλη μας του κορυφαίου ποιητή της ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσου, όπου μίλησε σε συνέδριο για τη ζωή και το έργο του Βασίλη Ρώτα, και απήγγειλε με μοναδικό τρόπο τα ποιήματα του « Ειρήνη» και « Γεια σου Μπάρμπα Βασίλη Αβασίλευτε».



Η πορεία αυτής της προσπάθειας δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια όταν τα περισσότερα από τα ιδρυτικά μέλη είχαν κατέβει από το τρένο του Θεατρικού ομίλου Κορίνθου που οι περισσότεροι από αυτούς είχαν ιδρύσει στα 1968. Τότε, κυνηγήθηκε από την αστυνομία – όχι πάντα με την ευθύνη των αστυνομικών οργάνων. Δύο φορές απειλήθηκαν διπλωματικά επεισόδια: την πρώτη φορά στην έκτη Βαλκανιάδα θεάτρου στα 1986 , όταν άγνωστοι κατέβασαν και πήραν την τουρκική σημαία από την κεντρική πλατεία της Κορίνθου, και την δεύτερη φορά στα 1987 όταν ένα μέλος του Κορινθιακού Θεάτρου « Βασίλης Ρώτας» ζήτησε πολιτικό άσυλο στα Τίρανα της Αλβανίας, όπου έδινε παραστάσεις ό θίασος της Κορίνθου.
Ακόμη στην ταυτότητα του θιάσου πρέπει να σημειώσουμε το γεγονός του έρωτα και του γάμου ανάμεσα σε μέλη, τον θάνατο ενός μέλους , που έφυγε από τη ζωή νέος , προτού προλάβει να κοιμηθεί σε νυφικό κρεβάτι, ενώ είχε παίξει μεταξύ των άλλων ρόλων και τον ρόλο του γαμπρού σε 25 παραστάσεις.
Να σημειώσουμε την επαγγελματική σταδιοδρομία των παλιών μελών του θιάσου Παύλου Ορκόπουλου και Νίκης Χατζίδου που τιμούν το θέατρο και την πόλη μας ως επαγγελματίες ηθοποιοί , και την ίδρυση και λειτουργία από παλιά μέλη του Κορινθιακού Θεάτρου «Βασίλης Ρώτας», Πολυξένης Ορκοπούλου και Αλάξανδρου Ξανθάκη του Θεάτρου Περιγιαλίου και του Μιχάλη Καραχάλιου και της Πηγής Ρουστέμη του Θεάτρου «Ίριδα» Κορίνθου.
Το Κορινθιακό θέατρο « Βασίλης Ρώτας» όλα αυτά τα χρόνια κάνει σκληρά βήματα ανάμεσα στο άδειο ταμείο και στην ανάγκη για λαϊκή καλλιτεχνική δημιουργία. Η αντιμετώπιση των λειτουργικών του εξόδων, των εξόδων ετοιμασίας των θεατρικών έργων, των Σεμιναρίων και των Φεστιβάλ Θεάτρου, εξαρτάται από την σχέση που έχουν με την τέχνη και τον πολιτισμό, οι εκάστοτε Δημοτικές και Νομαρχιακές αρχές. Όσο για τα ταξίδια στη Ελλάδα και το εξωτερικό, αυτά γίνονται πολλές φορές με την οικονομική συμμετοχή των μελών. Από την ίδρυσή του στεγάζεται σε ένα παλιό νοικιασμένο μικρό χώρο που τον έχει μετατρέψει σε χώρο δημιουργίας.



Συνεργάζεται με τους φορείς της Τοπικής και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης πάντα στη βάση της ελεύθερης σκέψης και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών σεβόμενο τον θεσμικό τους ρόλο.

Επιμένει, γιατί πιστεύει ότι ο Πολιτισμός είναι Κίνημα και όχι Κατάσταση.

Επιμένει, γιατί πιστεύει ότι η Τέχνη είναι Πορεία και όχι Λιμάνι.

Επιμένει γιατί είναι ένα Θέατρο απ΄το Λαό για το Λαό.


παύλος καράγιωργας

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008

Η ειρήνη στις τραγωδίες του ποιητή Φρίξου Σταυρόπουλου




Η μικρή αυτή παρουσίαση έγινε το 1994 από τον Παύλο Καράγιωργα , στο φιλολογικό πρωϊνό που οργάνωσαν "ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ" στην Κόρινθο, στη μνήμη του ποιητή Φρίξου Σταυρόπουλου από το Λέχαιο. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Αίπυτος.
( http://www.korinthorama.gr/korinthia/aipyt
os/ )

"Ακόμα στην περιοχή μας δεν υπάρχει πλατεία κι ούτε υπάρχει θέατρο στ' όνομα του ποιητή για να ανταμώνουν και να κουβεντιάζουν τα παιδιά με τα περιστέρια. Στους δρόμους δεν υπάρχουν κιόσκια στ' όνομα του ποιητή που να δίνουν βιβλία και λουλούδια στους περαστικούς.

Εμείς όμως σας καλέσαμε σήμερα εδώ στο φιλολογικό αυτό πρωινό για να γίνετε μάρτυρες κι όταν χρειαστεί να καταθέσετε και να πείτε ότι: Ναι σε πείσμα των καιρών εμείς ακούσαμε κάποιους να μιλάνε για ένα ποιητή που είχε γεννηθεί στο Λέχαιο. Για ένα ποιητή που δεν είχε προλάβει να κοιμηθεί σε νυφικό κρεβάτι γιατί τον κοίμησαν στο χώμα.

Ναι Κυρίες και Κύριοι, εδώ θα τραγουδήσουμε για τον χαμένο ποιητή Φρίξο Σταυρόπουλο. Εδώ θα πούμε ότι η ποίηση είναι δημιούργημα του νου και ζει γιατί δεν υπακούει στους νόμους της φθοράς.

Είναι γνωστό πως ο ποιητής γεννήθηκε σε μια ταραγμένη εποχή, τότε που ακούγονταν έντονα ο απόηχος των κραυγών των νεκρών του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και τα πρώτα του ακούσματα ήταν τα κλάματα των θυμάτων της Μικρασιατικής καταστροφής. Κι όταν άρχισε να περπατάει πάνω στους χωματόδρομους του Λεχαίου, ένιωθε να τον χτυπούν όλοι οι αγέρηδες που έβγαιναν από τα βάσανα των πονεμένων ξωμάχων που πότιζαν τη γη με τον τίμιο ιδρώτα τους. Πριν γίνει 15 χρόνων, είδε να ποδοπατείται η Λευτεριά της Ελλάδας κι έγινε μάρτυρας της Γερμανικής φασιστικής κατοχής με τα εκατομμύρια των νεκρών.

Μελετητής και γνώστης της παγκόσμιας ιστορίας. Μελετητής και γνώστης της Ελληνικής φιλοσοφίας, άνοιξε τα φτερά του και μπήκε στους χώρους της γνώσης. Αλήθεια, που να βρει το χρόνο για να γράψει ποιήματα για ανθισμένες αμυγδαλιές και τιτιβίσματα χελιδονιών, όταν όλα αυτά σκεπάζονταν από τα αίματα των νεκρών κι από τους καπνούς των καμένων νοικοκυριών! Ο ποιητής Φρίξος Σταυρόπουλος με τις τεράστιες δυνάμεις, κελαηδούσε σαν πληγωμένο αηδόνι.

Ήταν εκείνες οι εποχές που γεννήθηκαν στην Ελλάδα οι σπουδαίοι ποιητές Εγγονόπουλος, Ελύτης, Βρετάκος, Ρίτσος, Αλεξάνδρου, Αναγνωστάκης, Πατρίκιος, Λειβαδίτης, Δικταίος, Σταχτούρης, Σινόπουλος, Λουμάνης και Χελιώτης, όλοι αυτοί είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Ύμνησαν την Ειρήνη.

Ο Λεχαιώτης ποιητής ύψωσε τη φωνή του για την Ειρήνη - όπου όπως γράφει ο άλλος συμπατριώτης μας ποιητής Βασίλης Ρώτας- είναι η χαρά των λαών και των μανάδων ελπίδα.
Οι τραγωδίες του πέρα από τη μορφή, τη θεατρικότητα, το δραματικό και το λυρικό τους μεγαλείο, είναι ένας ύμνος για την Ειρήνη. Είναι ένας ύμνος για μια νέα ζωή.

Τη μια τραγωδία του την ονομάζει Αβεσσαλώμ. Το όνομα Αβεσσαλώμ εβραϊκά θα πει Πατήρ Ειρήνης. Στο πρώτο μέρος της τέταρτης σκηνής στην τραγωδία αυτή περπατούν στα μονοπάτια και κουβεντιάζουν ο Αβεσσαλώμ και ο Ροβοάμ.
Ας ακούσουμε τι λένε:

Αβεσσαλώμ:
Όσο κι αν βλέπουνε τα μάτια μας
μεγάλο τον ωραίο μας πλανήτη
πάντα έναν κόσμο μεγαλύτερο
θα περιμένουμε νάρθη
να του αφανίση κάθε μνήμα
και να του σβύση κάθε πόλη αμαρτωλή.
Μία νέα Γη να πέση στα βουνά
τα παλιά και μαραμένα
και να κυλήση τα ποτάμια της
με άλλους ιερώτερους σκοπούς.

Ροβοάμ:
Αβεσσαλώμ! θα χάσουμε
τον εαυτό μας, αν χαθούν
οι εικόνες οι παλιές της Γης
γιατί και πως θα θυμηθής
πως ήσουν χώμα κάποτε
αφού εσύ, χώμα δε θα βλέπεις πια ποτέ σου;
Και θα γυρίζεις προς τα πίσω
για να σου πουν από τι επλάστη
η πονεμένη σου καρδιά
κι απάντηση οι καινούργιες οι καρδιές
δε θα σου δίνουν μεσ' στη νύχτα.

Αβεσσαλώμ:
Κόσμος θα είμαι ζωντανός
κι απάνω μου θα μπόραγαν
αν ήταν πιο μεγάλο το κορμί μου
βωμούς να φτιάνανε λατρείας
οι ωραίοι, ερχόμενοι θνητοί.
Απ' τους παλιούς θνητούς εμάς
θα μάθαιναν τις μάχες των λαών.
Σαν θα κινούσαν για εκστρατείες
θα μελετούσαν τις πληγές μας
θα βλέπαν χαραγμένες, αδυσώπητα
τις αναπόφευκτες του Μέλλοντος
και του πολέμου συμφορές.
Κι αφού έδειξε φριχτές επαναστάσεις
πολέμους και ειρήνες και χαμούς
στα άφωνα θλιμμένα εκείνα Έθνη,
τραβάει ξαφνικά από τη φλούδα




Στο έργο του "Η τραγωδία των εθνών" παρουσιάζει με το δικό του μοναδικό τρόπο, όλα τα έθνη πάνω στη σκηνή της ζωής και τα καθιστά υπεύθυνα για τη συμπεριφορά τους.
Στους στίχους 260-309 λέει για τον ηθοποιό Αβδεναγώ που έχει ανέβει πάνω στη Γη.

αυτής της άγριας Γης
ένα χιτώνα ματωμένο
και τόνε δείχνει προς τα κράτη
που τότε μείναν άπνοα, βουβά
και τους φωνάζει αγριεμμένος:
Τον γνωρίζετε τον τιποτένιο, τον γελοίο εαυτό σας;
Εμπρός! Κοιτάχτε τον! Μπροστά σας είναι!
Ω επίσημα Έθνη της ζωής,
ένας χιτώνας μόνο ψεύτικος
γιομάτος σύνορα και ονόματα
χωρίς πνοή, χωρίς φωνή,
γιομάτος αίματα μονάχα αθωότητα
αίματα αυτής της μάνας Γης.
Κοιτάχτε, ω Κράτη, τ' όνομα σας
σ' αυτό τον άχαρο χιτώνα
Αγγλία, Γαλλία, Ελλάδα, Πολωνία
Αίγυπτος, Κίνα και Ινδίες
Ρωσία, Δανία, Τουρκεστάν και Αμερική.
Η ύπαρξη σας, ήταν τ'ονομα!
Ήταν ο τίτλος ο λαμπρός
μα κάτω από τον τίτλο κι από τ'ονομα
κι εσείς επολεμούσατε,ω άθλια,
εν ονόματι της Ελευθερίας.
Το προσωπείο σας το πέταξα
και τώρα μένει μόνο η θεία Γη.
Εσείς ονόματα σταθήκατε
και τώρα πρέπει να χαθείτε.
Αγγλίες, πετάξατε τα σκήπτρα
στου Ατλαντικού σας τον βυθό.
Πέτα Γαλλία τον Ναπολέοντα
στης αιωνιότητας τον άγριο γκρεμό,
δώσε Ελλάδα στον Αισχύλο σου
στου απείρου την καρδιά χωρίς σκηνή
και τέλος, πέντε ήπειροι, εσείς
σβύστε τη μνήμη από τα Έθνη
χαλάσατε τα σύνορα στη Γη.
Αφήστε πια τον όμορφο πλανήτη μας
να σμίξη πάλι λαμπερός
με τους τρανούς αστερισμούς των ουρανών.


Ο ποιητής χάθηκε νωρίς, οι πόλεμοι συνεχίζονται. Αλοίμονο όμως στους λαούς που δεν ακούν τους ποιητές. Και τρις αλοίμονο στους λαούς που σκοτώνουν τους ποιητές.

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

7ο Τριήμερο Παρεμβατικού Κινηματογράφου


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ – ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ
Η Κορινθιακή Εστία "Λέων Σγουρός" (μη κερδοσκοπικό πολιτιστικό Σωματείο) διοργανώνει για έβδομη συνεχή χρονιά στην πόλη της Κορίνθου (στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, Δαμασκηνού και Κολοκοτρώνη) και για το τριήμερο Παρασκευή 3, Σάββατο 4 και Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008 το
7ο Τριήμερο Παρεμβατικού Κινηματογράφου.
Η φετινή διοργάνωση, βρίσκει την πόλη της Κορίνθου να εορτάζει τα 150 χρόνια από ιδρύσεώς της (1858-2008). Για το λόγο αυτό, εντάσσεται στο πλαίσιο του επετειακού εορτασμού υπό τη θεσμική σκέπη και αιγίδα του ΔΗΜΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΩΝ. Προσλαμβάνει δε χαρακτήρα αναλόγως εορταστικό και εξόχως Κορινθο-κεντρικό. Το υπό διαπραγμάτευση θέμα του Τριημέρου μας είναι:

<< Από Κορίνθου, στον Κινηματογράφο – Σισύφεια Βάσανος >>

Η ενθύμηση δηλαδή και η ανάδειξη του έργου (επιφανών στο πανελλήνιο, σχεδόν αγνώστων στην Κόρινθο) συμπατριωτών μας, με ζητούμενη την όποια επανεύρεση, στο πλαίσιο της ιωβηλαίας της πόλης μας γιορτής.
Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαίτερα, καθώς επίσης η ενδεχόμενη κατάθεση γνωμών, σκέψεων και λοιπών προτάσεών σας. Το πρόγραμμα του 7ου Κορινθιακού Κινηματογραφικού 3ημέρου έχει ως κάτωθι:

Ημέρα 1η: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3-10-2008 ώρα 8:30 μ.μ.
Ειδικό Αφιέρωμα στον συμπατριώτη μας “ελάσσονα ποιητή” του ελληνικού κινηματογράφου
ΑΝΔΡΕΑ ΛΑΜΠΡΙΝΟ (1918-1964)
1. Απάνθισμα της Φιλμογραφίας του (Ψηφιακό Video 30’ Σκηνοθ.Επιμέλεια: Β.Ν.Ξύδης)
2. Ανεκδοτολογικές διηγήσεις συνεργατών και φίλων του Ανδρέα Λαμπρινού
Έχουν προσκληθεί να παρευρεθούν και να μιλήσουν για τον Ανδ. Λαμπρινό οι Ηθοποιοί: Σπ. Φωκάς, Έφη Οικονόμου, Αλεξ. Λαδικού, Γ. Βόγλης, Π. Φυσσούν, Θ. Βέγγος. Επίσης οι Σκηνοθέτες: Θ. Αδαμόπουλος, Γιωρ. Ζερβουλάκος, Γιωρ. Παπακώστας, Τ. Βενετσανάκος καθώς κι ο Διευθυντής Παραγωγής Μιχάλης Λαμπρινός, αδελφός του Ανδρέα.
3. Προβολή της σπάνιας (κορινθιακής θεματικής) ταινίας του Ανδ. Λαμπρινού:
“Οι Υπερήφανοι” -Ταινία Α/Μ, διάρκειας 85’, Παραγωγής 1962-
Παίζουν οι: Γιάννης Βόγλης, Αλεξάνδρα Λαδικού, Πέτρος Φυσσούν, Θανάσης Βέγγος

Ημέρα 2η: ΣΑΒΒΑΤΟ 4-10-2008 ώρα 8:30 μ.μ.
1. Ο (cult) κινηματογραφικός ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΑΝΟΣ
- Σπάνιες θεάσεις και ακούσματα - (Ψηφιακό Video 30’ Σκηνοθ.Επιμέλεια: Β.Ν.Ξύδης)
2. Ο επιφανής Διευθυντής Φωτογραφίας (Κορινθιακής καταγωγής) ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΤΡΙΠΟΣ
3. Μοναδική επαναπροβολή της ταινίας ορόσημο του ελληνικού Υπαρξιστικού Κινηματογράφου
“Ηλιογραφία” (Α/Μ, 85’, 1976)
Σενάριο/Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δημογεροντάκης, Φωτογραφία: Σταμάτης Τρίπος

Ημέρα 3η: ΚΥΡΙΑΚΗ 5-10-2008 ώρα 8:30 μ.μ.
1. Ο καινοτόμος Κορίνθιος ποιητής/κινηματογραφιστής
ΦΩΤΗΣ ΨΥΧΡΑΜΗΣ (F-Otis)
Προβολή της ταινίας του, Ντοκουμέντο: “Πολύτοπο Μυκηνών” (Εγχρ, 55’, 1978)
(Η ματιά του Φ. Ψυχράμη πάνω στο θρυλικό δρώμενο του φίλου του Γιάννη Ξενάκη στις Μυκήνες το 1978).
2. Ο Κορίνθιος “Εραστής της Τέχνης”
ΒΑΣΙΛΗΣ Π. ΚΟΖΑΝΙΔΗΣ
(Σε Α’ Δημόσια Προβολή, σπανιώτατα κορινθιακά κινηματογραφικά ντοκουμέντα της 20ετίας 1965-1985, αποτυπωμένα στον “ερασιτεχνικό” φακό του Β.Π. Κοζανίδη. Ψηφιακό video 50’).

ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΗ ΕΣΤΙΑ «ΛΕΩΝ ΣΓΟΥΡΟΣ»

buzz it!

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008

Οι εραστές της Τέχνης


Γράψαμε σε προηγούμενες αναρτήσεις για τη Μήδεια και την περιοδεία μας. Θαρρούμε πως ήρθε η ώρα ( ενδεχομένως λίγο καθυστερημένα ), να αναφέρουμε αυτούς που δούλεψαν για τούτη την παράσταση.

Συντελεστές

Τη μετάφραση έκανε και μας παραχώρησε ευγενικά ο κ.Κώστας Τοπούζης.
Σκηνοθεσία: Παύλος Καράγιωργας
Μουσική - Διδασκαλία Τραγουδιών: Γλυκερία ΜωραΪτάκη
Σκηνικά: Δ.Π.Όθωνας
Κοστούμια: Έφη Κελλάρη
Χορογραφία-Κίνηση: Ελένη Μαυραγάνη - Πνευματικού
Φωτισμοί - Ηχητικά: Μάκης Κίνας - Δημήτρης Κουτάντζης
Κατασκευή Σκηνικών: Τάσος Αμπατζής
Αφίσα: Δημήτρης Κουτάντζης
Μακιγιάζ: Νίκη Μουρκιώτη
Κομμώσεις: Μαριάνθη Ρουσέτου

Το έργο διδάσκουν

Τροφός - Κορυφαία Χορού: Ρένα ΛάΪου
Παιδαγωγός: Αντώνης Μπατσαλιάς
Μήδεια: Παγώνα Τσαλπαρά
Κρέοντας: Μάκης ΛάΪος
Ιάσονας: Κυριάκος Αγγελίδης
Αιγέας: Γρηγόρης Χανικιάν
Αγγελιοφόρος: Παύλος Καράγιωργας
Χορός Κορίνθιων Γυναικών: Αγγελίδη Μαργαρίτα
Γεωργίου Δέσποινα
Καράγιωργα Μαρία
Κοσμά Νατάσα
Λάσκα Αθανασία
Λόντρα Κωσταντίνα
Πνευματικού Μαρινίκη
Ρουσέτου Μαρία
Ρουστέμη - Γκουργιώτη Αναστασία
Σμαράγδα Γιώτα
Δύο Παιδιά: Μιχαήλ Α. Πνευματικός
Δημήτρης Κ. Πνευματικός

( η φώτο είναι από το www.petra.pblogs.gr )

Το Κορινθιακό Θέατρο είναι ανοιχτό και καλωσορίζει όλους όσους θέλουν να συμμετάσχουν και να βοηθήσουν από οποιοδήποτε πόστο, στην θεατρική δημιουργία.

Μνήμη Βασίλη Ρώτα

Μπάρμπα Βασίλης,ο πνευματικός «καπετάνιος»


ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ

«... Αϊντε, σε καρτεράν, μπάρμπα Βασίλη,

να ξαποστάσεις και να ξεδιψάσεις στην Πηγή των Αθανάτων,

αφήνοντας στον κόσμο το εγερτήριο λαϊκό σου τραγούδι

για τη μεγάλη μάχη της Ειρήνης»

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, από το ποίημά του «Ο μπάρμπα Βασίλης ο Αβασίλευτος», γραμμένο για τον θάνατο του Β. Ρώτα (1977)

Καθώς αναπολώ τον Βασίλη Ρώτα ­ που έκλεισαν εφέτος 20 χρόνια απ' τον θάνατό του ­ έρχεται στο νου ένα του ποίημα, γραμμένο τον καιρό της αιχμαλωσίας του στο Γκέρλιτς, αν δεν κάνω λάθος. Εχει τον τίτλο «Χαριστής» κι αρχίζει έτσι:

«Ελάτε, φίλοι· σήμερα χαρίζω

το βιο μου, ό,τι έχω αγαπητό·

τους θησαυρούς μου απλόχερα χαρίζω

κι απ' το παράθυρο πετώ·

φίλοι, χαρίζω!..»

Δεν είναι τυχαίο, βέβαια, που το ποίημα έχει γραφτεί σε πρώτο πρόσωπο: έτσι ήταν πάντα ο αξέχαστος μπάρμπα Βασίλης ­ χαριστής, γενναιόδωρος, να σκορπίζει απλόχερα το πνευματικό βιός του, με τη γραφή και το λόγο, σε στίχο και σε πεζό, σε θέατρο και σε στοχασμό, σε μεγάλους και μικρούς. Μ' έναν αμετακίνητο στόχο: την ουσιαστική παιδεία και άνοδο του λαού μας. Και μ' εργαλείο του πολυάκριβο, του λαού τη γλώσσα, όσο πιο ατόφια, όσο πιο αμόλευτη από φραγκολεβαντίνικα μπολιάσματα και μαϊμουδίσματα.

Το παιδί απ' το Χιλιομόδι, στη μακριά και πολυτάραχη ζωή του, στάθηκε ένας πλήρης πνευματικός άνθρωπος, καλλιεργώντας όλα τα είδη του λόγου: ποίηση, διηγηματογραφία, θέατρο, κριτική, δοκίμιο. Στρατευμένος δέκα ολόκληρα χρόνια ­ στους Βαλκανικούς πολέμους, στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Μικρασία ­ έμεινε ισόβιος πνευματικός στρατευμένος στην υπηρεσία της τέχνης και του τόπου.

Στου λαού την παίδευση και την κοινωνική και πνευματική πρόοδο αποσκοπούσε, σε όλα του τα «εγχειρήματα» και σ' όλες τις φάσεις της πορείας του: Οταν λ.χ. 21 χρονών, ίδρυε, με άλλους φοιτητές, την ιστορική «Φοιτητική Συντροφιά», που προσπάθησε ν' αποτινάξει τη δυναστεία της τυπολατρίας, της αρτηριοσκλήρωσης, του καθαρευουσιανισμού... Ή όταν, 20 χρόνια αργότερα (1930), έστηνε το «Λαϊκό Θέατρο» στο Παγκράτι ­ μιαν «υποβαθμισμένη», τότε, συνοικία ­ για να διαμορφώσει έναν σκηνικό πυρήνα ουσιαστικής και μορφωτικής λαϊκής τέρψης, πέρα απ' την ταμειοκρατία, τους ναρκισσισμούς, την κενολογία του βουλεβάρτου, που κυριαρχούσε τότε στις ελληνικές σκηνές. (Και, φυσικά, δεν είχε διόλου άδικο η μεταξική δικτατορία, που έκλεισε το «Λαϊκό Θέατρο» απ' τον πρώτο χρόνο της «βασιλείας» της: ένα λαϊκό θέατρο αποτελούσε κραυγαλέα παραφωνία μέσα σ' εκείνο το αποτρόπαια αντιλαϊκό καθεστώς)... Ή όταν, 12 χρόνια πιο ύστερα, μέσα στη θανατερή μαυρίλα της Κατοχής, έφτιαχνε το «Θεατρικό Σπουδαστήρι», με σπουδαίους συνεργάτες (τον Μάρκο Αυγέρη, τη Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, τον Γιάννη Τσαρούχη, τον Αντώνη Φωκά, τον Μάνο Κατράκη κ.ά.), για να διαπλάσει άρτιους και υπεύθυνους ηθοποιούς και άλλους καλλιτέχνες του θεάτρου... Ή, τέλος, όταν οργάνωνε το αντιστασιακό «Θέατρο στα Βουνά» της ΕΠΟΝ, στις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας, για να προσφέρει γνήσιο θέατρο στους ανθρώπους της υπαίθρου, που δεν είχαν γνωρίσει ως τότε παρά τις αθλιότητες των μπουλουκιών...

Και μόνοι οι τίτλοι «μιλάνε»: «Συντροφιά», «Λαϊκό Θέατρο», «Σπουδαστήρι», «Ελεύθερη Ελλάδα»: ομοψυχία, λαός, σπουδή, ελευθερία... Μ' άλλα λόγια, αγώνας σ' όλα τα μέτωπα...




Και να γράφει αδιάκοπα ο Ρώτας στον νόμιμο και στον παράνομο Τύπο, για να στηλιτεύσει και να σαρκάσει τα κάλπικα, να φωτίσει τον αναγνώστη, να βοηθήσει στην αυτοσυνείδησή του, να καταδείξει τις πολλαπλές «δουλείες» του τόπου, να του γνωρίσει τις αληθινές αξίες της ζωής και της τέχνης.

Εκείνος ο τόσο μειλίχιος και γελαστός στις προσωπικές επαφές του, γινόταν βίαιος, σκληρός, ανελέητος, σαρδονικός, όταν έγραφε και πάλευε για ό,τι τον πονούσε, αλύγιστος και ασυμβίβαστος.

Για τον Βασίλη Ρώτα, εν αρχή ην ο λαός: αυτός (πρέπει να) είναι η πηγή παράδοσης και γλώσσας, αυτός (πρέπει να) είναι και ο δέκτης.

Η λαϊκή παράδοση πρόσφερε στον Ρώτα τον πλούτο των θεμάτων της ­ η λαϊκή γλώσσα του χάρισε το αναντικατάστατο όργανο για να εκφρασθεί και να την υπηρετήσει. Το δημοτικό τραγούδι, τα λαϊκά παραμύθια, η λαϊκή σάτιρα, ο Καραγκιόζης απ' τη μια ­ κι απ' την άλλη, οι εκφραστικοί «τρόποι» της λαϊκής ποίησης και πεζού λόγου, στάθηκαν το μεταλείο, απ' όπου αντλούσε πάντα ο Βασίλης Ρώτας. Από εκεί, διέπλασε τον δικό του προσωπικό λόγο ­ ευθύ αλλά παλλόμενο, λιτό αλλά καίριο, περιπαθή αλλά και σαρκαστικό. Για να μιλήσει στον λαό, να του τραγουδήσει, να τον τραγουδήσει.

Το θέατρο, ωστόσο, είχε την προτίμησή του. Σ' όλες τις εκφάνσεις του: σκηνική πράξη («Λαϊκό Θέατρο»), σκηνική διδαχή («Θεατρικό Σπουδαστήρι»), σκηνική κρίση (κριτικές μελέτες, άρθρα κλπ.). Εκεί επικέντρωνε τον περισσότερο δημιουργικό μόχθο του. Είτε με τα πρωτότυπα έργα του, είτε με τις μεταφράσεις του, είτε με τα δοκίμιά του.

Πολικός αστέρας του, για τα δικά του θεατρικά δημιουργήματα ήταν το αρχαίο δράμα, ο Σαίξπηρ, αλλά και ­ ώρες ώρες ­ ο Καραγκιόζης. Σε πολλά έργα του, ακολούθησε τη μορφή και τη δομή της ελληνικής τραγωδίας (όπως στα Ελληνικά Νιάτα, 1946) ή των σαιξπηρικών ιστορικών δραμάτων (Ρήγας Βελεστινλής, 1936, Κολοκοτρώνης, 1955) ή, πάλι, του Θεάτρου των Σκιών (Καραγκιόζικα, 1955). Και σ' όλα τα έργα του ιστορούσε και υμνούσε τους αγώνες των Ελλήνων για αποτίναξη των κάθε είδους «ζυγών», για αυτογνωσία, για αδέσμευτη σκέψη, αφίμωτη έκφραση, αδούλωτο βίο...

Τεράστια στάθηκε η προσφορά του Ρώτα στη μετάφραση ελλήνων και ξένων κλασικών: Αριστοφάνη (Ορνιθες, Ειρήνη), Σίλλερ (Μαρία Στιούαρτ, Δον Κάρλος), Χάουπτμαν Χανέλα πάει στον Παράδεισο, Ρόζα Μπερντ), Καλδερόν (Ο Δήμαρχος της Θαλαμέας), Τϊρσο δε Μολίνα (Ο Δον Τζιλ με το πράσινο παταλόνι).

Αλλά ο μεγάλος άθλος του ήταν πως δόθηκε σύψυχα στη μετάφραση του σαιξπηρικού έργου και μπόρεσε ν' αποδώσει στη γλώσσα μας όλα τα δράματα, κωμωδίες, τραγωδίες του «βάρδου», όπως και όλα τα ποιήματα και σοννέτα του. Από το 1927 ως τα τελευταία χρόνια του (πρώτα μόνος, ύστερα με τη συνεργασία της Βούλας Δαμιανάκου), έστησε «ναόν περικαλλή», με την απόδοση των έργων του ελισαβετιανού, κρατώντας πιστά τη μορφή τους και με χυμώδη ποιητικό λόγο.

Την κατευθυντήρια γραμμή των μεταφράσεών του, την χάραξε στον Πρόλογο της Α' έκδοσης του Αμλετ (Εστία, 1938): «Πρώτον, η ζωντανή γλώσσα, δεύτερον η ακρίβεια, τρίτον η πληρότητα και τέταρτον, αυτό που λίγοι μεταφραστές του Σαίξπηρ στα ελληνικά το 'χουν καταφέρει, το ύφος του μεγάλου ποιητή, ένα ύφος λαμπρό, ζωηρό, παιχνιδιάρικο, πλούσιο και γενναίο, σοφό και δυνατό, ρωμαλέο και ευκίνητο, αγαθό και ωραίο και προπαντός θεατρικό». Κι αυτή τη γραμμή ακολούθησε απαρέγκλιτα και γόνιμα ως το τέλος. Χάρη στον Ρώτα, το ελληνικό θέατρο και ο έλληνας αναγνώστης κατέχουν πια το σύνολο του σαιξπηρικού corpus ­ ένα άλλο μέγιστον δώρημα και μάθημα για δραματουργούς, μεταφραστές, ηθοποιούς, θεατές.

Είκοσι χρόνια μετά την αποχώρησή του στον κόσμο των σκιών, ο Βασίλης Ρώτας μένει στη μνήμη και στην καρδιά μας, ο «ποιητής» με την πλατύτερη έννοια του όρου, ο τραγουδιστής και ο διδάχος, ο αγωνιστής και περγελαστής, ο «καλός σπορέας», που ο μόχθος του καρπισε και κάρπισε.

Αρχισα με λίγους στίχους του. Με δικούς του στίχους και θα τελειώσω. Απ' το ποίημά του «Αν είσαι θάλασσα». Είναι γραμμένο για κάποιαν αγαπημένη, βέβαια, αλλά θα μπορούσε θαυμάσια να είχε γραφτεί για την άλλη του αγάπη, τη μεγάλη και ανέσπερη: το λαό. Τελειώνει έτσι:

«Δίνω και παίρνω, είσαι το ζύγι,

και του στραβού 'σαι το παιδί

­ δο μου το χέρι σου κι οδήγει,

πιστή χαρά σ' ακολουθεί».

ΣΗΜ. Το κείμενο αυτό δίνει τα κυριότερα σημεία ομιλίας στην έναρξη των εκδηλώσεων για τον Βασίλη Ρώτα, που οργάνωσαν η Νομαρχία Κορίνθου, οι Δήμοι Κορίνθου, Κιάτου, Χιλιομοδίου, τοπικοί πολιτιστικοί φορείς, συγγενείς, μαθητές και φίλοι του Ρώτα (10.11.-8.12). Βλέπε «Ανθολόγιο», σελ. 17.




Το ΒΗΜΑ, 16/11/1997

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

Όταν τα αρνάκια θα γίνουνε λύκοι ή όταν οι προδωμένοι θα ξεσηκωθούν.





Από την παράσταση της Μήδειας του κ.θ.β.ρ. σε σκηνοθεσία Παύλου Καράγιωργα, στο Φεστιβάλ Θεάτρου Κόρινθος 2008.
( από το http://petra.pblogs.gr/ )

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Παραστάσεων συνέχεια...

Μήδεια, Ευριπίδη
Μετά τις 2 παραστάσεις στην Κύπρο, το ταξίδι της Μήδειας συνεχίζεται:

8/9 Φεστιβάλ Δήμου Ζωγράφου
22/9 Φεστιβάλ Δήμου Νέου Ψυχικού

Με αριθμό πρωτοκόλλου, Βασίλη Κωστάρα

27/9 Ψάρι Στυμφαλίας

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Στον απόηχο του Φεστιβάλ Θεάτρου Κόρινθος 2008





















Ένα μήνα σχεδόν μετά το Φεστιβάλ, λίγες μέρες μετά το τέλος του καλοκαιριού, η σκέψη μας ξαναγυρίζει σ'εκείνες τις νύχτες της γιορτής του θεάτρου.

Σ' ευχαριστούμε φίλε θεατή!





( φώτο απο το site http://kartson.pblogs.gr/ )