Η μικρή αυτή παρουσίαση έγινε το 1994 από τον Παύλο Καράγιωργα , στο φιλολογικό πρωϊνό που οργάνωσαν "ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ" στην Κόρινθο, στη μνήμη του ποιητή Φρίξου Σταυρόπουλου από το Λέχαιο. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Αίπυτος.
( http://www.korinthorama.gr/korinthia/aipytos/ )
| "Ακόμα στην περιοχή μας δεν υπάρχει πλατεία κι ούτε υπάρχει θέατρο στ' όνομα του ποιητή για να ανταμώνουν και να κουβεντιάζουν τα παιδιά με τα περιστέρια. Στους δρόμους δεν υπάρχουν κιόσκια στ' όνομα του ποιητή που να δίνουν βιβλία και λουλούδια στους περαστικούς. Εμείς όμως σας καλέσαμε σήμερα εδώ στο φιλολογικό αυτό πρωινό για να γίνετε μάρτυρες κι όταν χρειαστεί να καταθέσετε και να πείτε ότι: Ναι σε πείσμα των καιρών εμείς ακούσαμε κάποιους να μιλάνε για ένα ποιητή που είχε γεννηθεί στο Λέχαιο. Για ένα ποιητή που δεν είχε προλάβει να κοιμηθεί σε νυφικό κρεβάτι γιατί τον κοίμησαν στο χώμα. Ναι Κυρίες και Κύριοι, εδώ θα τραγουδήσουμε για τον χαμένο ποιητή Φρίξο Σταυρόπουλο. Εδώ θα πούμε ότι η ποίηση είναι δημιούργημα του νου και ζει γιατί δεν υπακούει στους νόμους της φθοράς. Είναι γνωστό πως ο ποιητής γεννήθηκε σε μια ταραγμένη εποχή, τότε που ακούγονταν έντονα ο απόηχος των κραυγών των νεκρών του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και τα πρώτα του ακούσματα ήταν τα κλάματα των θυμάτων της Μικρασιατικής καταστροφής. Κι όταν άρχισε να περπατάει πάνω στους χωματόδρομους του Λεχαίου, ένιωθε να τον χτυπούν όλοι οι αγέρηδες που έβγαιναν από τα βάσανα των πονεμένων ξωμάχων που πότιζαν τη γη με τον τίμιο ιδρώτα τους. Πριν γίνει 15 χρόνων, είδε να ποδοπατείται η Λευτεριά της Ελλάδας κι έγινε μάρτυρας της Γερμανικής φασιστικής κατοχής με τα εκατομμύρια των νεκρών. Μελετητής και γνώστης της παγκόσμιας ιστορίας. Μελετητής και γνώστης της Ελληνικής φιλοσοφίας, άνοιξε τα φτερά του και μπήκε στους χώρους της γνώσης. Αλήθεια, που να βρει το χρόνο για να γράψει ποιήματα για ανθισμένες αμυγδαλιές και τιτιβίσματα χελιδονιών, όταν όλα αυτά σκεπάζονταν από τα αίματα των νεκρών κι από τους καπνούς των καμένων νοικοκυριών! Ο ποιητής Φρίξος Σταυρόπουλος με τις τεράστιες δυνάμεις, κελαηδούσε σαν πληγωμένο αηδόνι. Ήταν εκείνες οι εποχές που γεννήθηκαν στην Ελλάδα οι σπουδαίοι ποιητές Εγγονόπουλος, Ελύτης, Βρετάκος, Ρίτσος, Αλεξάνδρου, Αναγνωστάκης, Πατρίκιος, Λειβαδίτης, Δικταίος, Σταχτούρης, Σινόπουλος, Λουμάνης και Χελιώτης, όλοι αυτοί είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Ύμνησαν την Ειρήνη. Ο Λεχαιώτης ποιητής ύψωσε τη φωνή του για την Ειρήνη - όπου όπως γράφει ο άλλος συμπατριώτης μας ποιητής Βασίλης Ρώτας- είναι η χαρά των λαών και των μανάδων ελπίδα. Οι τραγωδίες του πέρα από τη μορφή, τη θεατρικότητα, το δραματικό και το λυρικό τους μεγαλείο, είναι ένας ύμνος για την Ειρήνη. Είναι ένας ύμνος για μια νέα ζωή. Τη μια τραγωδία του την ονομάζει Αβεσσαλώμ. Το όνομα Αβεσσαλώμ εβραϊκά θα πει Πατήρ Ειρήνης. Στο πρώτο μέρος της τέταρτης σκηνής στην τραγωδία αυτή περπατούν στα μονοπάτια και κουβεντιάζουν ο Αβεσσαλώμ και ο Ροβοάμ. Ας ακούσουμε τι λένε: | |
| Αβεσσαλώμ: Όσο κι αν βλέπουνε τα μάτια μας μεγάλο τον ωραίο μας πλανήτη πάντα έναν κόσμο μεγαλύτερο θα περιμένουμε νάρθη να του αφανίση κάθε μνήμα και να του σβύση κάθε πόλη αμαρτωλή. Μία νέα Γη να πέση στα βουνά τα παλιά και μαραμένα και να κυλήση τα ποτάμια της με άλλους ιερώτερους σκοπούς. Ροβοάμ: Αβεσσαλώμ! θα χάσουμε τον εαυτό μας, αν χαθούν οι εικόνες οι παλιές της Γης γιατί και πως θα θυμηθής πως ήσουν χώμα κάποτε αφού εσύ, χώμα δε θα βλέπεις πια ποτέ σου; Και θα γυρίζεις προς τα πίσω για να σου πουν από τι επλάστη η πονεμένη σου καρδιά κι απάντηση οι καινούργιες οι καρδιές δε θα σου δίνουν μεσ' στη νύχτα. Αβεσσαλώμ: Κόσμος θα είμαι ζωντανός κι απάνω μου θα μπόραγαν αν ήταν πιο μεγάλο το κορμί μου βωμούς να φτιάνανε λατρείας οι ωραίοι, ερχόμενοι θνητοί. Απ' τους παλιούς θνητούς εμάς θα μάθαιναν τις μάχες των λαών. Σαν θα κινούσαν για εκστρατείες θα μελετούσαν τις πληγές μας θα βλέπαν χαραγμένες, αδυσώπητα τις αναπόφευκτες του Μέλλοντος και του πολέμου συμφορές. Κι αφού έδειξε φριχτές επαναστάσεις πολέμους και ειρήνες και χαμούς στα άφωνα θλιμμένα εκείνα Έθνη, τραβάει ξαφνικά από τη φλούδα | |
| Στο έργο του "Η τραγωδία των εθνών" παρουσιάζει με το δικό του μοναδικό τρόπο, όλα τα έθνη πάνω στη σκηνή της ζωής και τα καθιστά υπεύθυνα για τη συμπεριφορά τους. Στους στίχους 260-309 λέει για τον ηθοποιό Αβδεναγώ που έχει ανέβει πάνω στη Γη. | |
| αυτής της άγριας Γης ένα χιτώνα ματωμένο και τόνε δείχνει προς τα κράτη που τότε μείναν άπνοα, βουβά και τους φωνάζει αγριεμμένος: Τον γνωρίζετε τον τιποτένιο, τον γελοίο εαυτό σας; Εμπρός! Κοιτάχτε τον! Μπροστά σας είναι! Ω επίσημα Έθνη της ζωής, ένας χιτώνας μόνο ψεύτικος γιομάτος σύνορα και ονόματα χωρίς πνοή, χωρίς φωνή, γιομάτος αίματα μονάχα αθωότητα αίματα αυτής της μάνας Γης. Κοιτάχτε, ω Κράτη, τ' όνομα σας σ' αυτό τον άχαρο χιτώνα Αγγλία, Γαλλία, Ελλάδα, Πολωνία Αίγυπτος, Κίνα και Ινδίες Ρωσία, Δανία, Τουρκεστάν και Αμερική. Η ύπαρξη σας, ήταν τ'ονομα! Ήταν ο τίτλος ο λαμπρός μα κάτω από τον τίτλο κι από τ'ονομα κι εσείς επολεμούσατε,ω άθλια, εν ονόματι της Ελευθερίας. Το προσωπείο σας το πέταξα και τώρα μένει μόνο η θεία Γη. Εσείς ονόματα σταθήκατε και τώρα πρέπει να χαθείτε. Αγγλίες, πετάξατε τα σκήπτρα στου Ατλαντικού σας τον βυθό. Πέτα Γαλλία τον Ναπολέοντα στης αιωνιότητας τον άγριο γκρεμό, δώσε Ελλάδα στον Αισχύλο σου στου απείρου την καρδιά χωρίς σκηνή και τέλος, πέντε ήπειροι, εσείς σβύστε τη μνήμη από τα Έθνη χαλάσατε τα σύνορα στη Γη. Αφήστε πια τον όμορφο πλανήτη μας να σμίξη πάλι λαμπερός με τους τρανούς αστερισμούς των ουρανών. | |
| Ο ποιητής χάθηκε νωρίς, οι πόλεμοι συνεχίζονται. Αλοίμονο όμως στους λαούς που δεν ακούν τους ποιητές. Και τρις αλοίμονο στους λαούς που σκοτώνουν τους ποιητές. | |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου