Το αυτοβιογραφικό κείμενοτου ποιητή
Ρώμου Φιλύρα
«Η ζωή μου εις το Δρομοκαΐτειον»
Δευτέρα 31 Ιανουαρίου
Δευτέρα 31 Ιανουαρίου
Δημοτικό Θέατρο Κορίνθου
8.30 μ.μ.
οργάνωση: Κ.Θ.Β.Ρ.
Η παράσταση παίχτηκε ήδη στο Πανεπιστήμιο Ρεθύμνου, στα πλαίσια αντιρατσιστικού φεστιβάλ. Επίσης στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης στα Χανιά, στη Χαλκίδα, στον Βόλο, στο διεθνές συνέδριο ψυχιατρικής στα Χανιά, τον Μάϊο, και στις Σέρρες.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ
Ο ΠΕΤΡΟΣ ΞΕΚΟΥΚΗΣ
ΦΩΝΗ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΦΩΤΙΔΗΣ
ΔΙΑΣΚΕΥΗ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΤΟΝΙΑ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΚΗΝΙΚΑ- ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΩΝΑΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ – ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ: ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΝΑΚΗΣ
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Έχουν γραφτεί πολλά έργα για την τρέλα και τη ζωή σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα
Ο κλειστός χώρος και η προβολή των ιδιαιτεροτήτων του ατόμου σε μια υπερβολική έκφραση είναι συστατικά που συμβάλλουν στη διαμόρφωση μιας θεατρικής πραγματικότητας. Βασικά ζητήματα που αποτελούν τη φιλοσοφική αναζήτηση του ατόμου, σχετικά με την κανονικότητα των συμπεριφορών και των μοντέλων που οριοθετεί η κοινωνία και μέσα στα οποία καλούμαστε να ζήσουμε, αλλά και σχετικά με την προσωπική ελευθερία, με τη ματαιότητα ή τη σπουδαιότητα του προορισμού μας, στην περίπτωση ενός ψυχικά διαταραγμένου βγαίνουν στην επιφάνεια. Σαν να έπεσε μια πέτρα στα ήρεμα νερά. «Ξαφνικά όλοι ταράζονται. Σαν σε πρόσταγμα», όπως περιγράφει και ο Φιλύρας ένα ξέσπασμα στο θάλαμο των μανιακών. Εκεί βλέπουμε όχι αυτό που είμαστε αλλά αυτό που θέλαμε να γίνουμε. Όνειρα, φαντασιώσεις, μεγαλομανείς τάσεις, μετατρέπουν απλοϊκούς ανθρώπους σε θεούς, βασιλιάδες, αυτοκράτορες, πάμπλουτους επιχειρηματίες, στρατηγούς, εφευρέτες και σε όποια άλλη ιδιότητα δοξάστηκε στο πέρασμα των χρόνων. Αυτό που δεν πετυχαίνει κανείς στη μίζερη ζωή του, το καταφέρνει η τρέλα, αυτή η απόλυτη, η θεία ελευθερία.
Το κείμενο του Ρώμου Φιλύρα που μου εμπιστεύτηκε ο Αντώνης Παπαϊωάννου με συγκλόνισε. Δυσκολεύτηκα πολύ να το διαβάσω. Κάθε του φράση ήταν κι ένα σφίξιμο στο στομάχι. Τη μια ήθελα να βάλω τα γέλια και την άλλη τα κλάματα.
Όλη η τραγική ειρωνεία της ανθρώπινης ύπαρξης, κλεισμένη μέσα σε λίγες σελίδες. Από τα πιο δύσκολα κείμενα που έχω κληθεί να σκηνοθετήσω. Πρώτον γιατί δεν γράφτηκε για να γίνει θέατρο και δεύτερο γιατί έπρεπε να βρεθεί τρόπος να μην κουράσει, αφού αυτό είναι ένα σταθερό ζήτημα, όταν πρόκειται για μονόλογο.
Στο πρώτο βοήθησε η διασκευή του Αντώνη Παπαϊωάννου που κράτησε και προέβαλε τα αμιγώς θεατρικά στοιχεία του κειμένου και στο δεύτερο ο Πέτρος Ξεκούκης, ένας ηθοποιός έκπληξη για μένα, αφού δεν είχα την ευκαιρία πριν να γνωρίσω τις πολύ μεγάλες υποκριτικές του ικανότητες, και που με την πλαστικότητα των κινήσεών του και την αυθεντική θεατρική του έκφραση, μπορεί να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού όση ώρα και να μείνει πάνω στη σκηνή.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ
Ο ΠΕΤΡΟΣ ΞΕΚΟΥΚΗΣ
ΦΩΝΗ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΦΩΤΙΔΗΣ
ΔΙΑΣΚΕΥΗ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΤΟΝΙΑ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΚΗΝΙΚΑ- ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΩΝΑΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ – ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ: ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΝΑΚΗΣ
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Έχουν γραφτεί πολλά έργα για την τρέλα και τη ζωή σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα
Ο κλειστός χώρος και η προβολή των ιδιαιτεροτήτων του ατόμου σε μια υπερβολική έκφραση είναι συστατικά που συμβάλλουν στη διαμόρφωση μιας θεατρικής πραγματικότητας. Βασικά ζητήματα που αποτελούν τη φιλοσοφική αναζήτηση του ατόμου, σχετικά με την κανονικότητα των συμπεριφορών και των μοντέλων που οριοθετεί η κοινωνία και μέσα στα οποία καλούμαστε να ζήσουμε, αλλά και σχετικά με την προσωπική ελευθερία, με τη ματαιότητα ή τη σπουδαιότητα του προορισμού μας, στην περίπτωση ενός ψυχικά διαταραγμένου βγαίνουν στην επιφάνεια. Σαν να έπεσε μια πέτρα στα ήρεμα νερά. «Ξαφνικά όλοι ταράζονται. Σαν σε πρόσταγμα», όπως περιγράφει και ο Φιλύρας ένα ξέσπασμα στο θάλαμο των μανιακών. Εκεί βλέπουμε όχι αυτό που είμαστε αλλά αυτό που θέλαμε να γίνουμε. Όνειρα, φαντασιώσεις, μεγαλομανείς τάσεις, μετατρέπουν απλοϊκούς ανθρώπους σε θεούς, βασιλιάδες, αυτοκράτορες, πάμπλουτους επιχειρηματίες, στρατηγούς, εφευρέτες και σε όποια άλλη ιδιότητα δοξάστηκε στο πέρασμα των χρόνων. Αυτό που δεν πετυχαίνει κανείς στη μίζερη ζωή του, το καταφέρνει η τρέλα, αυτή η απόλυτη, η θεία ελευθερία.
Το κείμενο του Ρώμου Φιλύρα που μου εμπιστεύτηκε ο Αντώνης Παπαϊωάννου με συγκλόνισε. Δυσκολεύτηκα πολύ να το διαβάσω. Κάθε του φράση ήταν κι ένα σφίξιμο στο στομάχι. Τη μια ήθελα να βάλω τα γέλια και την άλλη τα κλάματα.
Όλη η τραγική ειρωνεία της ανθρώπινης ύπαρξης, κλεισμένη μέσα σε λίγες σελίδες. Από τα πιο δύσκολα κείμενα που έχω κληθεί να σκηνοθετήσω. Πρώτον γιατί δεν γράφτηκε για να γίνει θέατρο και δεύτερο γιατί έπρεπε να βρεθεί τρόπος να μην κουράσει, αφού αυτό είναι ένα σταθερό ζήτημα, όταν πρόκειται για μονόλογο.
Στο πρώτο βοήθησε η διασκευή του Αντώνη Παπαϊωάννου που κράτησε και προέβαλε τα αμιγώς θεατρικά στοιχεία του κειμένου και στο δεύτερο ο Πέτρος Ξεκούκης, ένας ηθοποιός έκπληξη για μένα, αφού δεν είχα την ευκαιρία πριν να γνωρίσω τις πολύ μεγάλες υποκριτικές του ικανότητες, και που με την πλαστικότητα των κινήσεών του και την αυθεντική θεατρική του έκφραση, μπορεί να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού όση ώρα και να μείνει πάνω στη σκηνή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου